خانمى حرفا داره توى چشاش

مي باره سادگى از قد و بالاش

يه فرشته س ميون آدمكا

مى ميره خزون و سرما زير پاش

خانمى سنگ صبوره خانمى

توى شب ها خود نوره خانمى

آره تا صداى من آبى باشه

ميخونم باغ بلوره خانمى

سبز و قرمزه گلاى پيرهنش

بوى زندگى ميده خنديدنش

نكنه دستاى پر شتاب باد

بخوره حتى يه لحظه به سرش

خانمى تموم احساس منه

واسه من دليل زنده موندنه

پشت پلكاش غزل نگفته هاس

تو نگاش حس خوش گم شدنه