زَمُن گذشت و نَهُندی بُپُرسی از مِه چِه تِن تو

نَهستَری که بِگینی چه اُمکِه بی تو مِه وا خو

نَهستَری که بِگینی چِطُور اَ غُصَّه نَمُردَم

مِه در غیابِ تو هیچ وَه نه یار اُمستَه نه همدَم