یار عَزیز قامَت بُلَندُم

بِی چه نِتای تا عَغدِت بُبَندُم

پات از حَنیرُن صدتا گل ایشَه

قلبُم تو سینَه ت ، صد مَنزل ایشَه

بی تو م ِحتّی وا خوم غریبُم

تنهایی و غم اِتکِه نَصیبُم

عِشق مِه وُ تو اینی تَمُنی

وختی خاشِن کِه پَهلوم بُمُنی

کس نی بُپُرسِه وازِت چه بودِن