اُمشنیدن دگه بِخو نارسی

بعدَ مه اِتنین حوصله کسی

ایکدر گیریغ اَکردی روز و شو

اَترسوم بِبریت خونهَ توُ هوُو

اُمشنیدن اَزنی با خودت حرف

دست نازنی به شوُومِ تو ظرف

غرق تنهایی درد و سکوت

راستی راستن که سفید اَبودن موُوت

اُمشنیدن ولی ناسوزت دلوُم به حال تو